یک شیر ماهی که به طور جایگزین به آن اژدها، عقرب ماهی یا ماهی بوقلمون می‌گویند، یک ماهی دریایی سمی استوایی است که به خاطر خارهای جدا از هم شناخته شده است. این یک گونه منفرد از ماهی نیست، بلکه گونه های زیادی از خانواده Scorpaenidae را در خود جای داده است. بسیاری از مردم از ظاهر شیر ماهی که اغلب رنگ‌های روشن و راه راه هستند، قدردانی می‌کنند و ماهی‌های آکواریومی محبوبی را برای آنها به ارمغان می‌آورد. آنها اغلب در ترکیبی از قهوه ای، قرمز، زرد، نارنجی، سیاه و سفید راه راه هستند.
این شیرماهی که بومی آبهای گرمسیری منطقه هند و اقیانوسیه است، در نواحی مرجانی شرق اقیانوس اطلس و کارائیب نیز زندگی می کند. آنها تمایل دارند در اطراف شکاف ها و غارها زندگی کنند و بیشتر روز را در آنجا می گذرانند. تصور می شود این ماهی ها شبگرد هستند. آنها شکارچیان فعال با رفلکس های سریع هستند که از ماهی کوچکتر تغذیه می کنند. آنها از خارهای سمی خود استفاده می کنند تا طعمه خود را قبل از اینکه آن را به طور کامل ببلعند تحت کنترل خود درآورند.
نگهداری
اگرچه نگهداری از شیرماهی و ماهی قزل آلا به عنوان حیوان خانگی به دلیل استحکام نسبتاً آسانی است، اما احتمال نیش زدن توسط ستون فقرات آنها را به گزینه‌ای غیر عملی از ماهی‌های آکواریومی برای بسیاری از افراد تبدیل می‌کند. نیش کاملاً دردناک است و اغلب با تورم همراه است. علائم سیستمیک سازگار با شوک نیز ممکن است رخ دهد، از جمله سرگیجه، افت فشار خون، تنگی نفس، حالت تهوع، سردرد و ضعف عضلانی. نکروز بافت در محل سوراخ نادر است، اگرچه ممکن است. مرگ انسانی بر اثر این سم گزارش نشده است.
شدت سم شیرماهی بسته به اندازه و گونه ماهی متفاوت است. نیش را می توان با گرما درمان کرد. خیساندن ناحیه آسیب دیده در آب داغ، در حدود 45 درجه سانتیگراد (113 درجه فارنهایت)، به مدت 30 تا 40 دقیقه می تواند درد و تورم را تسکین دهد.
شیرماهی خوراکی است و اگرچه حامل سم است، اما تهیه بی خطر آنها کار سختی نیست. این به این دلیل است که سم در خارها وجود دارد نه در اندام های داخلی ماهی.
خارهای سمی بزرگی دارد که از بدنش بیرون زده و نوعی یال ایجاد می کند. یکی از نام های آن یعنی شیر ماهی از این ویژگی گرفته شده است.
رنگ پس زمینه معمولاً قهوه ای، قهوه ای قرمز یا قهوه ای تیره است. همچنین دارای نوارهای عمودی روشن تر، معمولاً سفید است.
